Taking Control, voor het eerst een music video opnemen

Ongeveer in dezelfde periode als de opstart van Double Eight nam ik de beslissing om eigen muziek uit te brengen. Ik had in de jaren voordien een paar honderd demo's bij elkaar geschreven en gecomponeerd, dus vond ik het tijd om enkele daarvan professioneel te laten uitwerken in een opnamestudio. Met zo goed als nul ervaring en met nul idee wat te verwachten, begon ik aan dat avontuur met als één van de meest memorabele momenten het opnemen van de videoclip voor mijn eerste single. Ik had wel al eerder muziekvideo's opgenomen, maar dat waren dan YouTube covers of nummers die ik had geschreven als pianist van Niels Destadsbader.

Nu was het echt mijn nummer, mijn concept.

Taking Control

Taking Control is een poprock love song. Het gaat over hopeloos verliefd worden en de ander zo ver vertrouwen dat je alle touwtjes uit handen wil geven. Anderzijds is het ook een verwijzing naar de controle nemen over mijn eigen carrière en als lead zanger naar voren treden.

Mijn outfit bestond uit niets meer dan een lederen kostuum met ontblote borstkas.

Het was vijf graden toen we vroeg in de ochtend ergens in januari onze auto laadden met filmmateriaal en een stroomgenerator om richting Wallonië te rijden met als bestemming een verlaten koeltoren. Ik stond er op dat moment nog niet bij stil, maar het kwik zou die dag maar weinig moeite doen om verder te stijgen en mijn outfit bestond uit niets meer dan een lederen kostuum met ontblote borstkas. Ik heb al keuzes gemaakt die meer doordacht zijn, maar gelukkig gierde er zodanig veel adrenaline door mijn lijf dat ik daar die dag maar weinig van merkte.

Aangekomen op de locatie begon het eerste avontuur: binnengeraken in dit unieke gebouw. Gelukkig waren er al wat voorgangers geweest, waardoor we niet veel later via een heel smal trapje bij de deur kwamen die uitgaf op een buitengewoon decor: de binnenkant van een koeltoren, licht aangetast door de tand des tijds en met een prachtige groene gloed van mos. Perfect, ik wist het zeker.

Hun gekrijs weerkaatste langs de metershoge kale wanden, als door een helleprins opgeroepen.

"Krakaaah, kraaa", we waren nog geen volle minuut binnen of we werden recht in een horrorfilm gekatapulteerd toen een zwerm vogels over de koeltoren scheerde. Het geluid van hun wapperende vleugels en hun gekrijs weergalmde langs de metershoge kale wanden van de koeltoren, alsof ze door een helleprins waren opgeroepen. Een geluid dat door merg en been ging. Wauw.

De setting paste perfect bij het concept van de video waar 'de zelfzekere ik' uit de koeltoren de strijd om de controle aanging met 'de brave ik', die we de dag nadien zouden filmen op de bovenste verdieping van de Boekentoren in Gent. Het koude en donkere van de koeltoren in schril contrast met de warme houten pilaren en grote raampartijen van de universiteitsbibliotheek.

Een klein uurtje na aankomst had de cameraman alles opgesteld en waren we klaar om te filmen. Ik was ondertussen ook al omgekleed en de symbolen 5°C die ik 's ochtends in de auto zag staan op het dashboard stonden nog levendig op mijn netvlies in dat verlaten gebouw zonder dak.

En actie!

Veel meer verhaal dan de tweestrijd tussen beide versies van mezelf zat er in deze video eigenlijk niet, maar op dat moment was die tweestrijd ook in mijn eigen leven nog maar net beslecht en dus meer dan ooit actueel. Na heel wat jaren op de achtergrond braaf te wezen, liet ik nu een andere kant van mijzelf naar boven komen. Al dat ongepolijst verlangen zie je in de video van Taking Control als een hete magmastroom naar buiten spatten. Op dat moment, nog meer dan in de studio, voelde ik me voor het eerst mezelf. Ik wist toen - misschien omdat er ook letterlijk spots op me gericht stonden - dat ik voor Double Eight nog heel vaak zou mogen genieten van dat verblindend gevoel. En dat werd door de filmische setting nog meer versterkt.

Dat er drie fotografen paparazzi-gewijs voor mij stonden maakte het nog meer memorabel.

Ok, toegegeven ... het feit dat er plots paparazzi-gewijs drie urbexfotografen voor mij stonden om mij toe te voegen aan hun fotoalbum, maakte de ervaring op mijn eerste opnamedag nog meer memorabel. Ik vermoed dat er wel een fonkeltje in mijn ooghoek te zien was. Of toch minstens een regendruppeltje, want bij het filmen van de allerlaatste scène barstte het in regen uit. De hemelsluizen wagenwijd open. Ze zouden het in Hollywood niet beter kunnen wensen. Hoe 'oh nee' ons gevoel was bij de eerste druppel, hoe 'oh ja' het effect toen we keken door de monitor van de camera.

De rode draad in de video was in dit geval een rode microfoonkabel die in beide settings terugkwam. Die kabel kreeg ook een prominte rol op de hoes van de single en ook nadien ben ik rood als accentkleur blijven gebruiken tijdens optredens en andere videoclips. Rood van verlangen naar nog meer van dit. Rood als het kleur van de hete magmastroom die toen voor het eerst mocht uitbarsten.